155. Oczko się odkleiło temu samurajowi, czyli o trudach wojny i pewnym bardzo złym demonie

Na wstępie chciałabym serdecznie przeprosić Was za to, że dodaję dzisiaj recenzję, która powinna pojawić się tydzień temu. Rozpoczęłam nową pracę, w której na starcie dorobiłam się urazu kręgosłupa, i musiałam dać sobie trochę czasu na dojście do siebie. Nie siedziałam też jednak całkowicie bezczynnie i będę mieć dla Was w przyszłym tygodniu nie lada niespodziankę, dlatego stay tuned!

Poniższa recenzja dotyczy wątku w grze Hakuoki: Edo Blossoms. Jest to kontynuacja opowieści Hijikaty z Kyoto Winds: http://tiny.pl/gs156.

Nie ukrywam, że ten pan przez długi czas był jednym z moich ulubionych bohaterów w grze. Budzący powszechny postrach przełożony Shinsengumi, zawsze zachowujący zimną krew, nie otwierający ust bez potrzeby i wykazujący się w stosunku do podwładnych zarówno surowością, jak i troską. Kroczenie u jego boku w wojennej zawierusze wiele zatem obiecywało i mogło przerodzić się we wspaniałą opowieść o miłości między dojrzałym mistrzem i dopiero wchodzącą w dorosłe życie uczennicą, a więc motyw, do którego osobiście mam ogromną słabość. Niestety, twórcy postanowili pójść inną drogą.

Przede wszystkim, gdyby ktoś zapytał mnie, jaka jest fabuła wątku Hijikaty w Edo Blossoms, to bardzo trudno byłoby mi ją streścić. Coś Wam to przypomina? Dokładnie tę samą sytuację mieliśmy w niezbyt udanej podróbce Hakuoki, czyli The Amazing Shinsengumi: Heroes in love (link do recenzji dla ciekawych: https://tiny.pl/g636t) - szkoda jedynie, że na zdecydowaną niekorzyść tego pierwszego tytułu. Wątek Hijikaty jest przede wszystkim bardzo przegadany i to nie w pozytywnym tego słowa znaczeniu - niby sporo się w nim dzieje (tu podstęp Sanana, tam śmierć Saito, jeszcze gdzie indziej pojmanie Kondou), ale wszystko rozgrywa się za naszymi plecami. O ile w Kyoto Winds miało to sens, ponieważ sytuacja w siedzibie Shinsengumi była bezpośrednim odbiciem wydarzeń z zewnątrz, o tyle tutaj jesteśmy stawiani przed faktem dokonanym, rozgrywa się dialog i karawana jedzie dalej. Ciągle podążamy za Hijikatą, który aż do ostatniej chwili wiernie przewodzi grupie ocalałych samurajów, ale wiążące się z tym niuanse polityczne są przedstawiane w tak ogólnikowy sposób, że nie mamy możliwości się w tę sytuację wczuć, a wyświetlające się na ekranie coraz to nowsze nazwiska, daty, wydarzenia i miejsca kompletnie niczego nam nie mówią. W dodatku opowieść Hijikaty aż obfituje w tragiczne i smutne wydarzenia: egzekucję Kondou, śmierć przyjaciół z Shinsengumi, postępujące wyniszczenie organizmu przez bycie Furią, konflikt z Kazamą, starcie z naszym ojcem czy wspomnienia z przeszłości. Problem w tym, że ze względu na mocno fragmentaryczny sposób przedstawienia tych wydarzeń, nie niosą one ze sobą właściwie żadnego ładunku emocjonalnego. Wątki i dialogi stają się być wycięte z kontekstu i nieudolnie sklejone w całość, przez co w efekcie połowa wątku to monolog wewnętrzny Hijikaty i jego krzywe akcje, a drugą połowę stanowią romantyczne scenki między nim i Yukimurą. Muszę też z bólem serca wyznać, że w jego opowieści znajduje się zdecydowanie najgorzej napisana scena finałowa, jaką kiedykolwiek w tego typu grach widziałam. Cały wątek ma bardzo skopany pacing, przez co nudzi, denerwuje i zupełnie nie satysfakcjonuje gracza. I nie mam zielonego pojęcia, co się stało, że tak zgrabnie nakreślona historia w Kyoto Winds ma tak paskudną kontynuację w Edo Blossoms. Mam wrażenie, że scenariusz pisała zupełnie inna osoba.

Co do samego Hijikaty, to szybko zaczęłam tęsknić za jego kreacją z KW. Zapamiętałam go jako silnego, całkowicie oddanego sprawie mężczyznę, który nigdy nie pozwoliłby sobie na przedkładanie swoich osobistych problemów nad innych. W EB natomiast wychodzi szydło z worka i otrzymujemy gościa, który zachowuje się jak emo z kryzysem wieku średniego. Jasne, ja w pełni rozumiem, że nikt nie jest ze stali i że kreowanie bohatera, który nie ma słabych punktów i nie okazuje emocji byłoby mało profesjonalne, ale w przypadku naszego Demona z Shinsengumi to zaszło aż za daleko. Można odnieść wrażenie, że Hijikata w ogóle nie ogarnia własnej kuwety i podejmuje w związku z tym głupie i zupełnie irracjonalne decyzje, w dodatku ciągle dzieląc włos na czworo. Poważnie, nawet Michel z gry The House in Fata Morgana ustępuje Hijikacie w użalaniu się nad swoim losem i pieprzeniu od rzeczy - z tą różnicą, że Michel jest młodym arystokratą, który potrafi co najwyżej haftować i chodzić w kieckach, a nie przywódcą organizacji samurajów. W pewnym momencie podczas drogi przez las mężczyzna każe nam po prostu odłączyć się od Shinsengumi, rzekomo dla naszego bezpieczeństwa i szczęścia. Czy odpowiedzialny i zrównoważony Hijikata z KW porzuciłby w lesie młodą dziewczynę, kiedy trwa wojna, a wokół wałęsa się pełno bezpańskich roninów? Na pomoc przychodzi nam wtedy Otori, który obiecuje, że za kilka miesięcy wystosuje specjalne pismo i będzie nam dane do Shinsengumi wrócić. I jeżeli sądzicie, że zabieg ten miał na celu ukazanie życia Yukimury bez Hijikaty i wywołanie u gracza tęsknoty za bohaterem, to jesteście w błędzie - akcja od razu przeskakuje kilka miesięcy wprzód, więc jest to całkowicie pozbawione sensu. Z praktycznie każdej sceny w grze dało się wycisnąć więcej, ale nic nie pobije wspomnianej już przeze mnie sceny finałowej, w której Hijikata mierzy się ze swoim odwiecznym wrogiem, czyli Kazamą. Cała walka trwa dosłownie pięć sekund i przeciwnik właściwie od razu ląduje w piachu, nadając wcześniej oponentowi imię Hakuoki, rzekomo wskutek nabycia do niego nagle jakiejś mistycznej formy szacunku (wszak wystarczy jedynie powiedzieć demonowi, że troszczy się o swoich ludzi, i nagle zostaje on naszym najlepszym kumplem do kielicha, prawda). Czy miało to jakikolwiek sens, logikę lub chociaż późniejsze fabularne konsekwencje? Nie. Więc aż ma się ochotę zapytać: "A na co to komu potrzebne? A dlaczego?".

Jednak tym, co najbardziej mnie uderzyło, była nagła przemiana Yukimury, która całkowicie z rzyci przestała być nagle uczennicą dowódcy, a zaczęła zachowywać się jak jego matka. Z cichej myszki przeobraziła się w wyzwoloną i pewną siebie kobietę, która nie cofnie się przed  rozkazywaniem mężczyźnie, w dodatku będącym jej przełożonym. Oczywiście pomimo tej rzekomej pewności siebie nadal leci na jego najmniejszy komplement jak pies na ochłapy z pańskiego stołu. Czyta się to bardzo, bardzo źle.

Przyznam szczerze, że nie sądziłam, że Hakuoki kiedykolwiek mnie zawiedzie. Jasne, nawet w KW zdarzały się historie lepiej i gorzej opowiedziane, ale to przebija je z nawiązką. Nic nie jest na swoim miejscu, a nieudolność twórców i brak wiedzy na temat tworzenia fabuły aż wylewały mi się z monitora. Generalnie o ile przy KW świetnie się bawiłam i tytuł ten pozostawił mnie ze sporymi oczekiwaniami względem ED, o tyle po zderzeniu się z rzeczywistością muszę ze smutkiem przyznać, że jestem rozczarowana kontynuacją przygód dzielnych samurajów. Póki co w miarę podobał mi się jedynie wątek Sanana, a opowieść Soujiego była zaledwie znośna. Jeszcze dziewięć przede mną - mam nadzieję, że panowie z Shinsengumi jeszcze mnie do siebie przekonają. Póki co cieszę się, że mam opowieść Hijikaty już za sobą - a przecież nie powinnam.