143. O chłopcu, który za bardzo chciał dorosnąć (Cinderella Phenomenon) [Darmowa gra]

Po cudownym czasie spędzonym w murach nawiedzonej posiadłości gry Psychedelica of the Black Butterfly czas powrócić do świata Angielle. Tym razem na tapetę wzięłam Waltza, obarczonego klątwą Piotrusia Pana. Przyznam szczerze, że chłopak od samego początku wydał mi się interesującą postacią, ale ponieważ jego wątek można odblokować dopiero po rozegraniu trzech innych, mogłam poznać go bliżej dopiero teraz.

Waltza spotykamy już na samym początku historii, kiedy razem z Karmą pomaga nam uciec z rąk pragnących okraść nas oblechów i zaprowadza nas do Marchen. Tam szybko dowiadujemy się, że chłopak cierpi na klątwę Piotrusia Pana, przez co tkwi w ciele dwunastolatka, mimo że tak naprawdę jest dorosłym mężczyzną. Żeby ją z siebie zdjąć, musi odnaleźć swój Dzwoneczek i Nibylandię, mimo że nie wie, gdzie one są (jak się później okazuje, Dzwoneczek jest kluczem i należy do nas, a Nibylandię stanowi szkatułka podarowana nam przez matkę). Dni upływają mu na tworzeniu marionetek i urządzaniu ulicznych przedstawień dla dzieci. Kiedy decydujemy się na wybranie Waltza jako naszego partnera do wzajemnego pozbycia się klątwy, chłopak zaczyna zabierać nas ze sobą, przez co możemy niejednokrotnie przekonać się, jak niewiele trzeba, żeby sprawić radość ubogim ludziom, którzy nie potrzebują pałacowych sreber, żeby czerpać z życia przyjemność.

Oczywiście, dosyć szybko przekonujemy się również o tym, że Waltz zna nas z czasów dzieciństwa, kiedy terminował u naszej matki. My tego nie pamiętamy, ponieważ wymazano nam pamięć, ale chłopak doskonale kojarzy każdy nasz uśmiech. Pod wieloma względami zdaje się być bardzo dojrzały i dosyć szybko zaczynamy wierzyć w to, że w rzeczywistości jest o wiele starszy niż na to wygląda. Jest opiekuńczy, trochę nas rozpieszcza i zawsze gotów jest służyć nam dobrą radą. Nie sposób również nie ulec jego czarującemu optymizmowi i pewności, że wszystko skończy się dobrze.

Prawdziwa zabawa rozpoczyna się jednak dopiero wtedy, kiedy udajemy się wraz z Waltzem do pałacu, żeby wykraść Nibylandię. Oczywiście zostajemy przyłapani i chociaż w ostatniej chwili udaje nam się zdjąć klątwę partnera (przez co chłopakowi powracają nie tylko utracone lata, ale również magiczna moc), to zostajemy pojmane i uwięzione razem z naszym świeżo zdetronizowanym przez Alcastera ojcem. I z jednej strony całość wypada świetnie, ponieważ pozwala naszej bohaterce na odbycie poważnej rozmowy z rodzicielem, wyjaśnienie sobie wszystkiebo i przebaczenie doznanych krzywd, ale z drugiej jest też wstępem do zdecydowanie najmniej udanego finału ze wszystkich do tej pory przeze mnie rozegranych.

Nie będę się tutaj dokładniej nad nim rozwodzić, bo przyznam szczerze, że szkoda na to mojego i Waszego czasu. Napiszę jedynie, że tak dziurawych rozwiązań fabularnych nie widziałam nigdzie, a trochę gier visual novel mam już za sobą. No bo wyobraźcie sobie. Zostajecie pojmani razem ze swoim ojcem i z jakiegoś powodu wróg postanawia przetrzymywać Was w sali tronowej. Po jakimś czasie ojciec wyjmuje z cholewki buta nóż i przecina sobie więzy (JAK?! Przecież on nie miałby nawet jak sięgnąć po ten nóż), twierdząc jednocześnie, że nikt go nie przeszukał, bo przecież nie domyśliłby się, że można mieć w cholewie ukrytą broń (w rzeczywistości jest to chyba najbardziej typowe miejsce, w którym można ją schować). Ale nic to. Tatulo uwalnia nas, wyjmuje skądś klucz i otwiera w podłodze klapę, która prowadzi do ukrytych tuneli pod pałacem. Tak, dobrze czytacie. W sali tronowej jest klapa zamykana na klucz, o której nikt wcześniej nie wiedział, mimo że odkryć powinna ją każda szorująca marmur służąca. I to, niestety, jedynie wstęp do długiego, przegadanego i mało satysfakcjonującego zakończenia, które nijak ma się do genialnej opowieści Roda (zainteresowanych zapraszam tutaj - https://tiny.pl/g3zrz).

Co do samego Waltza, to od momentu przemiany zmienia się również jego osobowość i facet zaczyna zachowywać się jak ciepłe kluchy. Generalnie wątek miłosny w jego historii pojawia się znienacka i od początku przypomina jedynie spijanie sobie cukru z dzióbków. A szkoda, bo całość zdecydowanie miała potencjał. Rzuciła mi się też w oczy pewna ciekawa rzecz. Akcja gry ma miejsce w fantastycznym Angielle, w którym o równowagę pomiędzy dobrem i złem dbają wróżki i wiedźmy, i nie ma tam żadnej wzmianki o jakiejkolwiek religii. Dlaczego więc Waltz nosi naszyjnik i kolczyk w kształcie krzyża? Nawet jeśli w Angielle istnieje coś takiego jak wykonywanie kary śmierci poprzez ukrzyżowanie, to czynienie z tego symbolu posiada mniej więcej taki sam sens jak noszenie biżuterii w kształcie szubienicy. Gdzie tu logika?

Jeśli mam być szczera, to naprawdę zaczynam cieszyć się, że do końca gry pozostał mi jeszcze tylko jeden wątek, bo jak widzę, ile rzeczy zostało w tym tytule spieprzonych, to chce mi się jedynie usiąść i zapłakać rzewnymi łzami.


***
Przypominam, że gra jest darmowa i możecie pobrać ją z dwóch źródeł:

Steam: https://store.steampowered.com/app/568770/Cinderella_Phenomenon__OtomeVisual_Novel/

itch.io: https://dicesuki.itch.io/cinderella-phenomenon

Gra działa na wszystkich głównych systemach operacyjnych (Windows, Linux, macOS i Android).