Triskel. Gwardia

Teraz w dość dużym skrócie opowiem Wam, o czym jest ta książka. Jest miasto, Scyld City, które jest idealnym miejscem dla wszystkich osób obdarzonych różnymi zdolnościami. Władze oczywiście czerpią z tego same korzyści. Porządku w mieście pilnuje tzw. Gwardia, w której skład wchodzą: Kret, Burza i Mayday. Nikt jednak nie wie, że pod imieniem Mayday, tak naprawdę kryje się młoda studentka Sinead, z pochodzenia Sidheanka, której marzeniem jest, aby jej ojczyzna w końcu przestała się wszystkim kojarzyć z terroryzmem. Sama w wolnym czasie chętnie angażuje się w różne działania na rzecz swoich rodaków.

Wkrótce na Muzeum Historii Naturalnej ktoś napada, jednak Gwardia odkrywa, że do tego użyto nieznanej broni, która pochodzi jakby nie z tego świata... Kto tego dokonał? Dlaczego do miasta przyjechał były przyjaciel Sinead oraz kim jest tajemniczy Lazur?

Główną bohaterką powieści jest Sinead, znana również jako Mayday. Dziewczyna o bardzo dobrym sercu, odważna, lojalna oraz szczera. Z początku nie potrafiłam jakoś się z nią zżyć, jednak po mniej więcej stu stronach udało mi się ją polubić i mogę nawet napisać, że nawiązałyśmy jako taką nić zrozumienia. Ta postać zaimponowała mi swoją wolą walki o lepsze jutro oraz odwagą. Dodatkowo jej umiejętność kontrolowania dźwięków również jest godna zachwytu. Szczerze? Sama chciałabym mieć taką zdolność.

O Krecie i Burzy szczerze mówiąc, nie wiem, co miałabym napisać. Oczywiście oni również zasługują na wszelki podziw, ponieważ również wykazali się odwagą oraz siłą w walce z wrogiem. Mam też wrażenie, że Kret jest najrozsądniejszy z tej trójki i "na zimno" podchodzi do każdej sprawy. Czy go polubiłam? No cóż. Ten bohater jest mi dość obojętny i nie poczułam względem niego niczego szczególnego. Podobnie ma się sprawa z Burzą.

Jeśli chodzi o fabułę powieści, to moim zdaniem została ona dopracowana w każdym, najmniejszym szczególe. Autorka sprawnie operuje słowami, dzięki czemu świat przedstawiony został opisany świetnie i momentami czułam się naprawdę tak, jakbym była na miejscu wydarzeń.

Kreacja bohaterów również jest dla mnie bez zarzutów. Każdy z nich ma coś do powiedzenia i nie ma tu miejsca dla typowych ciamajd, które nie mają nawet pojęcia, co robić. Jak wspomniałam wyżej, bardzo lubiłam Sinead i zdecydowanie jest ona według mnie jedną z większych zalet powieści. Jestem także pod wrażeniem tego, że kolejna polska autorka stworzyła bardzo dobrą historię, w której nie brak dobrej i wciągającej akcji.

Mimo jednak tych moich wszystkich ochów i achów to mnie w tej historii zabrakło czegoś jeszcze. Owszem, jest to bardzo dobra powieść o buncie, o przyjaźni, o odwadze, o woli walki o lepszy świat. Jednak po skończeniu, poczułam ogromny niedosyt. Dlatego mam cichutką nadzieję, że któregoś pięknego dnia przyjdzie mi przeczytać drugi tom. Być może wtedy wyjaśni się kilka spraw, których prawdę powiedziawszy, nie do końca zrozumiałam.

Jeżeli szukacie ciekawej powieści fantastycznej, w której występują świetni bohaterowie oraz po prostu dużo się dzieje, to Triskel może Wam się spodobać.

„Triskel” jest opowieścią o super bohaterach, którzy żyją w Scyld City, to miasto wie idealnie jak spożytkować ich moce, stąd rodzi się pomysł na założenie Gwardii, zespołu, którym głównym zdaniem będzie ochrona miasta przed różnymi niebezpieczeństwami. Jednak jak się okazuje ich zadanie szybko się zmienia po napadzie w muzeum w którym użyto broni o nieznanej technologii. To sprawia, że trójka bohaterów, Burza, Kret i Mayday są wplątani w wir wydarzeń, który przyczyni się do tego, iż będą musieli walczyć z nieznanym wrogiem, Lazurem, który sam ma broń z innego wymiary. Czas płynie nieubłaganie, a wraz z nim akcja, która coraz bardziej nabiera na tempie, pokazuje nie tylko świetnie zbudowaną fabułę dziejącą się w mieście, a także świetnie wykreowanych bohaterów, jednakże to o Mayday wiemy najwięcej, gdy jej kompani przez większość książki stanowią dla nas zagadkę. Mayday to tak naprawdę Sinead Clark, pochodzi z kraju, który jest uważany za siedlisko terrorystów, gdy prowadzi swoje zwykłe, studenckie życie stara się, by wśród społeczności ocieplić wizerunek swojej ojczyzny i pokazać, że ludzie, którzy stamtąd pochodzą, nie są źli. Na co ona sama jest przykładem. Forma opowieści, która dostajemy, przypomina mi wręcz komiksową akcję, nie ma czasu na nudę, są zagadki, tajemnice i wróg, nemezis, którego za wszelką cenę trzeba schwytać, gdy tutaj już nie chodzi o sprawę jednego świata, a wielu wymiarów! Ta trójka to idealne trio, które swoimi zdolnościami się uzupełnia i ogromnie miło się czyta dzięki temu nie tylko te właśnie bohaterskie chwile, a również życie samej dziewczyny. Pokazując, że ona sama jest zwykłym człowiekiem, który chce coś osiągnąć w życiu.

Szczerze powiedziawszy, nie wiem, czego spodziewałam się po tej powieści. Na pewno jednak nie tego, co dostałam. Styl autorki jest prosty i zrozumiały, jednak pewnych kwestii nie potrafiłam zrozumieć. Dodatkowo podczas czytania poza napięciem nie odczuwałam innych emocji.

Książka zaczyna się wątkiem Duncana, którego poznajemy jako najlepszego zabójcę buntowników w Sidheanii. Towarzyszy nam on chwilę, po czym autorka skupia się na Sinead (czy tylko mi jej imię skojarzyło się z nazwą jej kraju?). Sam pomysł nie był zły, a akcja jest zdecydowanie dynamiczna, ale czułam się przytłoczona tym wszystkim - najpierw buntownicy, potem okazuje się, że to w ogóle jakaś międzywymiarowa afera i nikt nic nie wie, a interesuje się tym zarówno rząd, jak i pewna korporacja. W międzyczasie jakieś zamieszki, porwania, niby wszystko się łączy, ale autorka nic nie zdradza. Zakończenie natomiast śmierdzi mi wątkiem miłosnym w drugim tomie. Pewne wątki natomiast zostały rozpoczęte i dziwnie urwane w międzyczasie...

Ten ładunek [...] podłożyło dziecko. Ci skurwiele wysłali dzieci do tunelu, bo są małe. Jeśli przeżyło to piekło, to mam nadzieję, że wciąż żyje i założyło rodzinę.

Natomiast powieść czyta się bardzo dobrze dzięki bohaterom. Sinead to zwykła dziewczyna o wielkim sercu i niezwykłych zdolnościach. Próbuje pogodzić bycie heroską z byciem studentką i członkinią organizacji wspierającej jej rodaków. Ma zarówno wady, jak i zalety, dzięki czemu łatwiej nam się z nią zaznajomić. Burza natomiast wydaje się być urodzonym strategiem i nawet nie domyślilibyście się, co jest w stanie ją przerazić. Polubiłam ją za wygadanie i umiejętność dostosowania się do sytuacji. Moim faworytem pozostaje jednak Kret, facet wymiata! Samym spojrzeniem potrafi powiedzieć, że będzie siedział na tyle długo, że wszystko mu powiesz. Dodatkowo na pewno skrywa jakąś mroczną tajemnicę, która strasznie mnie intryguje! Polubiłam też Duncana, choć autorka nie dałam nam dobrze go poznać. Generalnie przy członkach Gwardii reszta bohaterów raczej ginie nieco w tle.

Podsumowując, gdyby nie natłok informacji i wydarzeń wyrzucanych w naszą stronę niczym seria z karabinu maszynowego, powieść byłaby genialna. Tak czyta się ją dobrze, ale musiałam się niezwykle skupiać, aby połapać się w akcji i wydarzeniach. Na pewno jestem ciekawa kolejnego tomu, a ten poleciłabym osobom, które lubią skomplikowane, międzywymiarowe historie z herosami w tle!

Gdy przeczytałam opis powieści "Triskel: Gwardia", zdecydowałam, że koniecznie muszę ją przeczytać. Walka z groźnym Imperium, rebelianci, zamachy, a do tego bohaterowie o nadprzyrodzonych zdolnościach i niebezpieczna broń z innego wymiaru - zapowiadało się naprawdę interesująco. Poza tym, wybierając książkę o ładnej okładce, zawsze w ostateczności mogę sobie poprawić humor tym, że przynajmniej dobrze wygląda na półce. Jak było w tym przypadku? Zapraszam na recenzję :)

Sidheania to kraina od lat okupowana przez bezwzględne Imperium. Po krwawej masakrze, jaką skończyła się pokojowa demonstracja w Connacht, pewna organizacja zaczyna eliminację winnych. Jako że oficjalne procesy sądowe zasądzały im śmiesznie niskie kary lub całkowicie oczyszczały z zarzutów, postanowiono wymierzyć sprawiedliwość w inny sposób. Po uporaniu się z kolejnym celem Duncan zostaje wysłany do Scyld City, by tam oczekiwać na dalsze rozkazy. Chłopak bardzo cieszy się na myśl, że w końcu będzie mógł spotkać nie widzianą od lat przyjaciółkę, Sinead, która tam studiuje. Okazuje się, że dziewczyna ma także inne obowiązki - należy do miejscowej Gwardii, gdzie razem z Kretem i Burzą wykorzystuje swoje nadprzyrodzone zdolności, by bronić miasta i strzec jego obywateli.

Już od pierwszych stron czułam, że sięgnięcie po tę książkę było właściwym wyborem. Autorka od razu rzuciła czytelnika w sam środek emocjonujących wydarzeń, nie bawiąc się w niepotrzebne, przydługie wstępy. Snajper eliminujący swój cel w pierwszym rozdziale? Super! Natychmiast się wciągnęłam i czekałam na więcej. Szczerze przyznam, że działo się niemało i nie nudziłam się ani przez chwilę. Akcja rozwijała się w dobrym tempie, zagadek wciąż przybywało, a niebezpieczeństwa czyhały na bohaterów niemal na każdym kroku.

Nie ma tu płaskich, uproszczonych postaci. Każda z nich skrywa jakąś tajemniczą przeszłość, co ogromnie intryguje. Najbardziej ciekawi mnie historia Kreta i sidheańskich nastolatków, nie mogę się też doczekać kolejnego spotkania z Duncanem (bo tutaj było go zdecydowanie za mało). Polubiłam także Sinead i Burzę, z chęcią poznam ich dalsze losy. A zapowiadają się naprawdę obiecująco.

Powieść "Triskel: Gwardia" z miejsca podbiła moje serce. Mocny początek zrobił na mnie duże wrażenie, a później wcale nie było gorzej. Autorka sprawnie prowadziła akcję, trzymając mnie w napięciu aż do ostatnich stron. Nie natrafiłam na żadne zbędne opisy, które mogłyby spowolnić bieg wydarzeń. Czytałam tę opowieść z zapartym tchem, podziwiając kreatywność Krystyny Chodorowskiej i całkowicie zanurzając się w ten tajemniczy, pełen niebezpieczeństw świat.

Szczerze polecam miłośnikom fantastyki i ciekawych historii. Ja jestem zachwycona i czekam niecierpliwie na kolejny tom!

Triskel, Gwardia interesowała mnie od jakiegoś czasu. Ostatnio polscy autorzy zyskują coraz większe uznanie na rynku wydawniczym, dlatego widząc kolejną powieść fantasy autorstwa Polki, postanowiłam, że muszę ją przeczytać. Zachęcała okładka, zachęcał opis mówiący o światach równoległych (a to zawsze jest dla mnie gratka). Czy jednak debiutancka powieść Chodorowskiej spełniła moje oczekiwania?

W książce panuje trochę chaosu. Domyślam się jednak z czego on wynika: autorka planuje cykl książek, w którym historia zostanie dopiero rozwinięta. Jednak, aby tego dokonać, potrzeba podwalin pod całą historię, która wprowadzi postacie, przedmioty oraz politykę. Te jednak nie zawsze wydają się w pełni logiczne i czytelnik może odnieść wrażenie, że chwilami wątki zostały zbyt szybko ucięte. Było to dla mnie frustrujące i uważam, że nie tylko dla mnie. Zakładam jednak, że to wszystko było konieczne w ramach poprowadzenia historii w przyszłości i kontynuacja będzie spójniejsza. Podobne odczucia miałam względem Teatru Węży Agnieszki Hałas, gdzie z czasem historia nabrała sensu, tempa oraz stała się wartościowa. Żywię więc ogromną nadzieję, że w przypadku Chodorowskiej sytuacja będzie analogiczna.

Historii, które rozgrywają się na przestrzeni tej niedługiej książki jest kilka, ale tak naprawdę nie czuję, aby zostały one rozwiązane. Otrzymujemy masę wątków z potencjałem, które zapewne będą kontynuowane w przyszłości. To w kontynuacji pojawią się dodatkowe rozwiązania. Jednak w trakcie Gwardii, można odnieść wrażenie, że wszystko stoi pod jednym, wielkim znakiem zapytania.

Świat wykreowany przez autorkę jest ciekawy. Na początku nie potrafiłam się w nim odnaleźć, trochę gubiłam się w polityce, rasach, państwach oraz ogólnej sytuacji, w której przyszło żyć naszym bohaterom. Jednak z czasem wszystko stało się o wiele bardziej logiczne. Ba! Powiedziałabym, że wszystko nabrało sensu w momencie wprowadzenia wątku światów równoległych, które powinny sprawę komplikować. Byłam ciekawa tego motywu i moim zdaniem autorce praca nad tym wychodzi całkiem sprawnie.

Główni bohaterowie są wyjątkowi – każdy z nich przyciąga swoim indywidualizmem. I chociaż moim ulubieńcem bardzo szybko został Duncan, którego za wiele w tym tomie nie ma, tak liczę, że w przyszłości będzie się on pojawiać o wiele częściej. Co się tyczy Gwardii, która to stanowi oś historii: wszyscy jej członkowie dają się lubić. Z początku miałam pewne obawy względem Mayday, jednak przekonałam się, że i ona jest interesująca. Myślę, że postacie to najsilniejsza strona tej powieści.

Styl Chodorowskiej jest całkiem przyjemny, choć chwilami czułam znużenie. Wynikało ono może po części z opisów, po części z chaosu, który został wprowadzony. Jest to jej debiut powieściowy, dlatego można założyć, że warsztat pisania treści w takich formatach zostanie jeszcze rozwinięty z każdą kolejną książką. A póki co Triskela. Gwardii na pewno nie czytało się źle.

Smaczkiem w trakcie lektury są ładne ilustracje, które możemy napotkać co jakiś czas. Nadają one książce komiksowego wydźwięku, który i tak jest obecny ze względu na to, że tytułowa Gwardia, to praktycznie grupa superbohaterów. Rysunki są staranne i pozwalają lepiej wyobrazić sobie bohaterów – w związku z tym stanowią ogromną zaletę książki.

Podsumowując, względem tej powieści mam mieszane uczucia. Z jednej strony jestem nią zainteresowana i prawdopodobnie dam szansę kontynuacji. Z drugiej strony nie mogę przymknąć oka na pewne niedociągnięcia. Mam jednak nadzieję, że sytuacja będzie podobna, jak w przypadku Teatru węży, a zatem z czasem wciągnę się w cykl Chodorowskiej.

"Triskel" to debiut polskiej Autorki Krystyny Chodorowskiej. Gdy tylko zobaczyła tę książkę w zapowiedziach wydawniczych czerwca wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Wiedziałam, że książka trafi idealnie w moje gusta swoją tematyką jak i steampunkowym klimatem... Więc musiałam tylko się przekonać, czy moje spostrzeżenia były trafne i czy książka serio wywarła na mnie dobre wrażenie jak się tego spodziewałam!

Triskel to taka fantastyka w mocno steampunkowym wydaniu, która ma bardzo niepowtarzalny klimat. Autorka ma bardzo przyjemny styl, książkę czytało mi się szybko, aczkolwiek miałam pewne "zacięcia" gdzie fabuła moim zdaniem była na siłę rozciągana, a książka wtedy stawała się troszkę ciężka do czytania. Dobrze, że tych momentów nie było jakoś za wiele, jak na debiut można to w pełni wybaczyć. Książka ma w sobie mase akcji, tchnie od niej dobrą fantastyką na kilometr a jednocześnie łączyła w sobie elementy powieści młodzieżowej. Myślę, że Autorce taki "misz-masz" gatunkowy wyszedł bardzo dobrze w tym aspekcie. Natomiast sądzę, że czasem Autorka chciała za wiele wnieść do swojej powieści i w niektórych momentach można było czuć taki "przesyt". Uważam też, że niektóre wątki zostały dość dziwnie urwane lub za wcześnie skończone.

Natomiast jeśli chodzi o bohaterów to byli oni super wykreowani, charyzmatyczni i wyróżniający się. Za to "Gwardia" była grupą idealną, której perypetie mogłabym czytać cały czas! Po prostu musicie ich poznać i sami się przekonać, że Mayday, Kret oraz Burza to grupa do zadań specjalnych idealna!

Bardzo Wam polecam, uważam "Triskel" za udany debiut książkowy i mam nadzieje, że Autorka nie każe nam długo czekać jeśli chodzi o następną część i czekam na większe rozwinięcie wątku Duncana w następnych powieściach!