Świergotek łąkowy
| Anthus pratensis[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
świergotek łąkowy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 lęgowiska występuje przez cały rok przeloty zimowiska | |||
Świergotek łąkowy[4] (Anthus pratensis) – gatunek małego ptaka z rodziny pliszkowatych (Motacillidae). Nie jest zagrożony.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Obecnie świergotka łąkowego zwykle uznaje się za gatunek monotypowy[2][5], choć proponowano wyróżnienie podgatunków enigmaticus (opisany z Taszkentu), whistleri (północna Szkocja) i theresae (zachodnia Irlandia)[2]. Na Clements Checklist of Birds of the World (sierpień 2021) wyróżniane są dwa podgatunki: nominatywny i whistleri[6].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkuje południowo-wschodnią Grenlandię, Islandię, północną, północno-zachodnią i środkową Europę na wschód po zachodnią Syberię[2]. W południowej części Starego Kontynentu oraz na Kaukazie[2] znajduje się parę izolowanych stanowisk. Wędrowny na krótkie dystanse (przeloty od marca do początku maja i od sierpnia do listopada), zimuje w południowej Europie – w basenie Morza Śródziemnego, północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie i w południowej Azji. Ptaki z Wysp Brytyjskich i zachodu Europy osiadłe, ale przemieszczają się zimą ku wybrzeżom lub niżej położonym rejonom. Północne populacje kierują się na zimę do zachodniej i środkowej Europy, głównie w pobliża niezamarzniętych wód.
W Polsce średnio liczny na niżu, szeroko rozpowszechniony ptak lęgowy; lokalnie jest bardzo liczny[7]. Spotkać go można w całym kraju, ale w różnej liczebności. Najliczniejsze populacje występują na podmokłych łąkach i bagnach wschodniej Polski, zwłaszcza w dolinach większych rzek. Częściej też zamieszkuje wyższe partie gór w piętrze kosodrzewiny. Przez dokonane melioracje jest rzadszym ptakiem w zachodnich i południowych regionach Polski. W trakcie migracji jest lepiej widoczny, gdyż przeloty są intensywne i w dużych liczbach, zwłaszcza w pasie Wybrzeża[8]. Na przełomie września i października następuje szczyt wędrówek, co przejawia się obserwacjami dziesiątek i setek żerujących świergotków. Zimowiska najliczniejsze są w centralnych i zachodnich rejonach – widuje się tam nie tylko pojedyncze osobniki, ale i stada liczące kilkadziesiąt sztuk. W pozostałych obszarach kraju stwierdzenia są pojedyncze i przeważnie w grudniu lub styczniu. Coroczna liczebność polskiej populacji może się znacznie różnić.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Cechy gatunku[edytuj | edytuj kod]
To najmniejszy z krajowych świergotków. Podobny wielkością i upierzeniem do świergotka drzewnego (i małych świergotków rdzawogardłych), lecz z zielonkawym odcieniem upierzenia, wyraźniejszym kreskowaniem (smugami) na ciemniejszym grzbiecie, ogólnie bardziej szarym odcieniem, jaśniejszą piersią, słabszą jasną linią nad okiem i delikatniejszą budową ciała. Różnice tkwią też w głosie, zachowaniu i środowisku życia. W terenie są jednak trudne do odróżnienia. Pomiędzy płciami nie ma różnic zewnętrznych. Głowa i wierzch ciała oliwkowobrązowe lub szarobrązowe (wiosną bardziej oliwkowe) z ciemniejszym kreskowaniem, spód szarobiały z ciemnymi plamkami – na piersiach i bokach mają te same rozmiary i kształt. Cętkowanie może być też widoczne na pokrywach podogonowych (jest go mniej niż u świergotka rdzawogardłego). Ogon ciemny z białymi brzegami. Nad okiem jaśniejsze brwi. Nogi jasne, pomarańczowobrązowe. Na tylnym palcu, co charakterystyczne, długi pazur (dłuższy niż u świergotka drzewnego). Ma długość 10 mm i jest lekko zakrzywiony. Jest zatem tak długi jak palce, czasem bywa nawet od nich dłuższy. Lotki pierwszego rzędu od drugiej do piątej są w przybliżeniu tej samej długości. Jesienią ptaki są bardziej płowe od spodu i mają ciemnopłowy podbródek.
Rozmiarami ustępuje wróblowi. Przypomina nieco skowronka, choć jest od niego mniejszy i bardziej wysmukły. Sylwetką przyrównać go można do pliszki. Choć nie jest to ptak rzadki, to przez skromne upierzenie często pomija się go w obserwacjach. Przeważnie dopiero wzbudza swą uwagę śpiewem. Szybko biega i chodzi po ziemi. Po okresie lęgowym żyje w małych stadach. Lata szybko i zręcznie, płytko uderzając skrzydłami. Lot wygląda na chwiejny, a pojedyncze osobniki zrywają się nieregularnie odbijając od reszty stada.
Wymiary średnie[edytuj | edytuj kod]
- długość ciała
- ok. 14 cm
- rozpiętość skrzydeł
- ok. 22–25 cm
Masa ciała[edytuj | edytuj kod]
ok. 20 g
Głos[edytuj | edytuj kod]
W locie wydaje wysokie „ijst”. W trakcie swej pieśni szybuje nad łąkami w dół, aż w końcu prawie pionowo opada na ziemię lub na łodygę wysokiej zielnej rośliny lub krzewu („spadochronowy” lot). Wydłużona melodia zaczyna się szeregiem szybkich i zarazem wysokich tonów, które stopniowo się wzmagają. Końcowa część to harmonijny trel. Odgłosy są mniej gwałtowne niż u świergotka rdzawogardłego, a słabsze i cieńsze niż u świergotka ciemnonogiego – skalnego i siwerniaka. Gdy się go spłoszy, wzbija się w powietrze trzepocząc skrzydłami i wydając przy tym ostrzegawcze odgłosy „tsi tsip”, krąży nad miejscem, z którego się poderwał.
Biotop[edytuj | edytuj kod]
Podmokłe i wilgotne łąki nizinne typu grądów i bielaw, torfowiska (również wysokogórskie), mokradła, śródpolne obniżenia, turzycowiska, wrzosowiska, rozlewiska rzek i jezior z bujną roślinnością zielną. Również w górach pokryte trawą stoki, w Polsce zwłaszcza w charakteryzujących się wilgotnym klimatem Sudetach. Rzadziej i mniej licznie widywany na ugorach, nieporośniętych krzewami oraz drzewami wydmach i uprawach zbóż. Lęgnie się na bezdrzewnych, otwartych i podmokłych terenach.
Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]
Trwa od kwietnia do lipca.
Gniazdo[edytuj | edytuj kod]
Na ziemi w wygrzebanym dołku, dobrze osłonięte kępą traw, bardzo często na skarpie drogi lub rowu, wysłane lekko włosiem, a zbudowane z suchych traw lub mchu. Wychodzący z gniazda ptak wygląda, jakby był wcześniej schowany w płytkiej norce. Terytoria lęgowe są dość małe i rozciągają się w promieniu 100 m od gniazda. Lęgowiska są położone oddzielnie, nie tworzą kolonii.
Jaja[edytuj | edytuj kod]
Lęgi (1–2) od połowy kwietnia do maja, niekiedy drugi lęg w końcu czerwca. W zniesieniu 4–6 (wyjątkowo 7) jaj o średnich wymiarach 19×14 mm, szarych lub oliwkowych, szaro-brunatno nakrapianych, bardzo podobnych do jaj pliszki żółtej.
Wysiadywanie, pisklęta[edytuj | edytuj kod]
Od złożenia ostatniego jaja trwa 12–14 dni. Gdy samica wysiaduje, jej partner przepędza inne świergotki łąkowe ze swojego terytorium oraz ostrzega ją przed czyhającym niebezpieczeństwem. Przyszła matka ucieka z gniazda w sytuacji zagrożenia, dopiero gdy drapieżnik lub człowiek pojawi się tuż obok niej. Pisklęta przebywają w gnieździe przez 13 dni i nadal są karmione przez jakieś 2-3 tygodnie po wylocie z gniazda. Są wychowywane przez oboje rodziców. Gdy opuszczają lęgowisko, nie potrafią jeszcze w pełni latać.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Drobne owady błonkoskrzydłe, małe chrząszcze, pająki zbierane na ziemi. Owady może też chwytać w powietrzu. Sporadycznie jedzą nasiona. Dieta jest podobna do preferowanej przez inne gatunki świergotków.
Status, zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2021 roku klasyfikuje świergotka łąkowego jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Wcześniej, od 2015 roku miał on status gatunku bliskiego zagrożenia (NT – Near Threatened), a od 1988 roku – najmniejszej troski. Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki BirdLife International dla Europy z 2021 roku, mieści się w przedziale 24–33 miliony dorosłych osobników. Liczebność gatunku spada, ale nie tak szybko, jak wcześniej sądzono, stąd decyzja IUCN o zmianie statusu z NT na LC[3].
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[9]. Na Czerwonej liście ptaków Polski został sklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC)[10]. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2013–2018 populacja lęgowa świergotka łąkowego w Polsce liczyła 322–409 tysięcy par[11]. Zagrożeniem dla niego jest osuszanie terenów podmokłych, komasacja gruntów – upraszczanie krajobrazu rolniczego, uproduktywnianie ugorów i nieużytków oraz stosowanie środków ochrony roślin.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anthus pratensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Tyler, S. & Sharpe, C.J.: Meadow Pipit (Anthus pratensis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ a b Anthus pratensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Motacillidae Horsfield, 1821 - pliszkowate - Wagtails and pipits (wersja: 2021-01-16). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-06-06].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Waxbills, parrotfinches, munias, whydahs, Olive Warbler, accentors, pipits. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-05]. (ang.).
- ↑ Clements i inni, The eBird/Clements Checklist of Birds of the World: v2021 [online], 2021 [dostęp 2022-01-10].
- ↑ Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP "pro Natura", 2003, s. 548. ISBN 83-919626-1-X. Według skali przyjętej przez autorów, dla okresu lęgowego średnio liczny oznacza zagęszczenie 10–100 par na 100 km², a bardzo liczny – 1000–10 000 par na 100 km².
- ↑ Marcin Karetta: Atlas ptaków. Pascal, 2010. ISBN 978-83-7513-655-5.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
- ↑ Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L.: Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki, 2020.
- ↑ Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej G. Kruszewicz: Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana. Warszawa: MULTICO, 2007, s. 195. ISBN 978-83-7073-474-9.
- Karel Štastný: Ptaki śpiewające. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", 1993. ISBN 83-70663-80-X.
- Klaus Richarz: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: Muza, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).