19. Kenta, czyli opowieść o Kopciuszku w męskim wydaniu ("Pyrite Heart").

Na początek małe pytanie do wszystkich osób regularnie czytających mojego bloga: czy chcecie, żebym ograniczała swoje wpisy jedynie do gier, czy też chcecie, abym poszerzyła content o recenzje mang, filmów i wszelkich innych produktów związanych z Azją? Takie recenzje pojawiałyby się dużo rzadziej, niż te związane z grami, więc blog nie straciłby swojego charakteru, ale z drugiej strony wiem, że jak coś jest do wszystkiego, to jednocześnie jest do niczego, dlatego pytam Was o zdanie. Będę wdzięczna za wszelkie rady w tym temacie.

Dzisiaj nie opuszczamy królewskiego pałacu, wręcz przeciwnie - sprawiamy, że to pałac przychodzi do nas. I to nie byle jak, bo w postaci wysokiego, przystojnego rudzielca o imieniu Kenta (gra utrzymuje, że chłopak jest blondynem, ale dla mnie jest on ewidentnie rudy). Kentę znamy bardzo dobrze (a przynajmniej tak nam się wydaje), ponieważ od wielu lat służył nam jako lokaj i niemalże osobisty kamerdyner, zaskarbiając sobie miano naszego najwierniejszego sługi. Jest zawsze tam, gdzie go potrzebujemy, bez słowa sprzeciwu wykonuje nawet najbardziej absurdalne polecenia i jest w stanie zrobić niemalże wszystko, żebyśmy były zadowolone. Jednym słowem - lokaj idealny.

Kenta jest typową męską postacią w stylu starszego brata - zawsze pomoże i gotów jest stanąć w naszej obronie, ale jednocześnie uwielbia się z nami droczyć i potrafi postawić na swoim. Oczywiście nie zapomina również o wpojonych od małego dworskich obyczajach - jest grzeczny i uprzejmy, zwraca się do nas z szacunkiem i jeśli zdarzy mu się popełnić błąd, szczerze prosi nas o wybaczenie. Żywo interesuje się przebiegiem naszych konfrontacji z Ryuu, trzyma za nas kciuki i pragnie dołożyć wszelkich starań, żeby udało nam się wygrać. Zdaje się idealnie wypełniać rolę, do jakiej przeznaczył go nasz brat.

W tej idyllicznej relacji jest jednak pewien szkopuł - Kenta od dawna się w nas podkochuje. Możecie pomyśleć sobie, że to nic złego, w końcu jest miły, sympatyczny i przystojny, a więc możemy się tylko cieszyć. Niestety, konwenanse są konwenansami - księżniczka nie może po prostu związać się ze swoim lokajem, bo to groziłoby skandalem. Kenta nosi się więc z zamiarem porzucenia służby na królewskim dworze i udaniem się na studia. Wyznaje, że zapewne niedługo nasz ojciec przedstawi nam odpowiedniego kandydata na męża, a jemu pęknie serce, kiedy ujrzy nas w ramionach innego mężczyzny. To wszystko sprawia, że zaczynamy zastanawiać się, czy rzeczywiście chcemy nadal żyć w wielkiej złotej klatce będącej pałacem. Tym bardziej, że sami odwzajemniamy uczucie chłopaka, chociaż z początku nie zdajemy sobie z tego sprawy. Ostatecznie historia kończy się pozornym happy endem. Dlaczego pozornym? Ponieważ opowieść jakby urywa się w momencie, w którym siedzimy na sali gimnastycznej i czekamy, aż w pracowni gospodarstwa domowego upiecze się nasze konkursowe ciasto. Następuje wtedy pełny wyznań dialog z Kentą, zakończony pocałunkiem. Nic jednak z tego nie wynika i brakuje tej historii wyraźnie nakreślonego zakończenia, które mieliśmy w wątku Ryuu. Muszę przyznać, że nie wygląda to zbyt dobrze.

Nie powiedziałabym jednak, że przez to cały wątek jest zły i mało ciekawy. Kenta zdaje się znacznie różnić od postaci Ryuu, ale podobnie jak on zachowuje się w sposób naturalny i nie wpisuje jednoznacznie w żaden stereotypowy schemat - studiu Winged Cloud można zarzucić wiele, ale na pewno nie mają problemu z nakreślaniem charakteru swoich męskich bohaterów. Sam wątek jest dużo spokojniejszy i bardziej refleksyjny, niż wątek Ryuu. Czy lepszy, to już kwestia indywidualna, ponieważ każdy lubi co innego. Gdybym jednak miała wyrazić swoje całkowicie subiektywne zdanie, wybrałabym Ryuu, ponieważ bardziej ujął mnie jego zadziorny charakter; nie bez znaczenia jest również fakt, że jego wątek - nawet, jeśli jest generalnie mocno infantylny - posiada odpowiednio nakreślone zakończenie.

Podsumowując, całkiem dobrze bawiłam się przy "Pyrite Heart". Jest to na pewno gra z potencjałem, który w odpowiednich rękach mógłby pomóc stworzyć naprawdę porządny produkt z ciekawie zarysowaną historią, ale nie jest źle. Dostajemy krótką, prostą i bardzo sympatyczną grę, wręcz idealną na ciepły, letni wieczór.