6. Toma to ma! ("Amnesia: Memories")

Dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o spotkaniu z Tomą, a więc bohaterem pierwszego wątku w grze "Amnesia: Memories". jaki dane mi było przejść. Tekst może zawierać spojlery, dlatego jeśli zamierzacie zagrać, raczej wstrzymajcie się z lekturą. Jeżeli jednak już graliście - nie bójcie się wyrazić swojej opinii, być może zgoła odmiennej od mojej.

W przeciwieństwie do reszty chłopców w grze, Toma od początku sprawia dobre wrażenie. Poznajemy go w dniu, w którym odbiera nas ze szpitala. Wydaje się być osobą całkowicie godną zaufania. Daje nam czas na przebranie się i czeka na zewnątrz, a następnie zabiera do domu. Ponieważ nasz telefon zniszczył się w wyniku wypadku, pożycza nam swój własny. Do samego końca upewnia się, czy dobrze się czujemy, a następnie opuszcza nasze mieszkanie z zastrzeżeniem, że gdyby się coś działo, mamy do niego zadzwonić - chociażby w środku nocy. Zachowuje się więc jak troskliwy starszy brat i oddany przyjaciel, któremu zależy na bliskich mu osobach. Jest wobec nas bardzo taktowny, grzeczny i uprzejmy, i osobiście pilnuje, by inni też traktowali nas w ten sposób. Sprawia, że u jego boku możemy czuć się naprawdę bezpieczni i docenieni. Widać, że czuje do nas coś więcej, ale nie okazuje tego w nachalny sposób. Wraz z biegiem historii dowiadujemy się, że w rzeczywistości jest naszym przyjacielem z dzieciństwa i w przeszłości nieraz zajmował się nami i Shinem - to z pewnością tłumaczy jego opiekuńczość. Zdaje się nie przejmować zbytnio opinią innych - bez słowa przygarnia nas do siebie, kiedy grozi nam niebezpieczeństwo i ma w nosie fakt, że mogłoby to zostać odebrane przez sąsiadów jako gorszące. Wydaje się mieć również sprecyzowane plany na przyszłość - pilnie studiuje prawo. Jest odpowiedzialny i zdaje się poważnie podchodzić do życia. Jednym słowem - facet idealny. Na pewno ta strona Tomy jest tą, którą mogłabym bez problemu pokochać w realnym życiu. I nie byłby w stanie zepsuć tego nawet fakt, że nie przepadam za blondynami.

"Najchętniej zamknąłbym cię w klatce, bo kocham na ciebie patrzeć..."

Nie ma jednak róży bez kolców i gdyby Toma nie posiadał rażących wad, nie mogłabym nazywać gry "Amnesia: Memories" opowieścią o facetach z zaburzeniami osobowości. Toma ma ze sobą problem i to naprawdę duży problem - jest paranoikiem. Pierwszy zgrzyt pojawia się już wtedy, kiedy mówi nam, że to my przed wypadkiem byliśmy jego dziewczyną, co oczywiście nie jest prawdą. To jednak można jeszcze jakoś wytłumaczyć, w końcu chłopak kochał się w nas od lat i kłamstwo było być może okazją do spełnienia jego marzeń. Jednak to, co dzieje się później, jest już w mojej opinii rzeczą niewybaczalną i szczerze powiedziawszy zastanawiam się, co przyświecało twórcom gry, kiedy tworzyli ten wątek. Wszystko jest w porządku, dopóki naszej protagonistce nie zaczynają przytrafiać się wyjątkowo paskudne rzeczy: ktoś wymazał jej skrzynkę na listy sosem i zgniłymi jajkami, ktoś próbował zrzucić jej na głowę doniczkę na kwiaty, ktoś inny obciął pukiel włosów, kiedy spacerowała z Tomą po mieście. To wystarczyło, żeby chłopak doszedł do wniosku, że cały świat zamierza zagrozić jego ukochanej i postanawia ją przed tym całym światem ochronić, dosłownie i w przenośni. Z początku wszystko wygląda niewinnie - po prostu częściej nas odwiedza, odprowadza do pracy, a w końcu proponuje zamieszkanie u siebie. Postanawia na własną rękę znaleźć winowajców, bez angażowania w całą sprawę osób trzecich. Ogranicza nasze kontakty ze znajomymi, co jest tym łatwiejsze, że przecież nie posiadamy telefonu ze swoją starą listą kontaktów. Próba wyperswadowania mu pewnych zachowań kończy się fiaskiem. Doprowadza to do tego, że Toma przestaje ufać nawet nam, najwidoczniej sądząc, że sam najlepiej wie, co jest dla nas dobre. W pewnym momencie nie cofa się już przed niczym - podaje nam silne leki usypiające i umieszcza w klatce dla psów, którą zakupił specjalnie w celu przetrzymywania nas. Od tej pory jesteśmy całkowicie zdani na jego łaskę. Na naszych oczach Toma popada w obłęd i jedynie nasza zimna krew i wsparcie ze strony Oriona sprawiają, że udaje nam się wydostać na wolność. Nie wiadomo, co by się stało, gdyby nie udało nam się uciec.
Oczywiście gra przewiduje dobre zakończenie, w którym ostatecznie pozostajemy w związku z Tomą, ale szczerze powiedziawszy nie wiem, jaka dziewczyna zdecydowałaby się na bycie z osobą, która wyrządziła jej tyle krzywd. Na pewno nie ja.

Czy te oczy mogą kłamać? Mogą!

To wszystko sprawia, że ciężko ocenić postać Tomy jednoznacznie. Z jednej strony mamy miłego i niezwykle sympatycznego młodego mężczyznę, z drugiej - psychopatę. Zdaję sobie sprawę z tego, że mieszanina tak wielu sprzecznych cech jest typowa dla postaci w typie yandere, których charakter świetnie podsumował Peter Steele w tytule swojej piosenki "I love you to death", ale w tej grze twórcy w mojej opinii poszli o krok za daleko, umieszczając zbyt wiele tego typu elementów w wątku dążącym do szczęśliwego zakończenia. Myślę, że postać Tomy i proponowane przez niego rozwiązania mogą nawet odstraszyć młodszych graczy. Na pewno jego wątek jest mocną, mroczną i zadziwiająco niepokojącą opowieścią, w której realnie możemy odczuć klimat klaustrofobicznego zaszczucia, ale czy to naprawdę jest tym, czego poszukujemy w grach otome?

Nie chcę, żebyście zrozumieli mnie źle - Toma jest świetną i poprowadzoną w zadziwiająco konsekwentny sposób postacią. Uważam jednak, że skoro już serwujemy graczowi dojrzałą i mocno kontrowersyjną historię, to dajmy jej również poważne zakończenie. Gdyby Toma poddał się leczeniu psychiatrycznemu i naprawdę wynagrodził bohaterce wyrządzone jej krzywdy, nie miałabym nic przeciwko. Tymczasem stwierdza po prostu: "Masz dziwny gust odnośnie facetów" (i w stu procentach się z nim zgadzam!), bierze naszą bohaterkę za rękę i razem odchodzą w stronę zachodzącego słońca. Brzmi to jednak trochę niepoważnie.

Jak więc oceniam swoje spotkanie z Tomą? Zdecydowanie ambiwalentnie. Uważam, że jest w nim coś niesamowicie pociągającego, ale jednocześnie zbyt niebezpiecznego, by wchodzić z nim w bliższe relacje. A jak Wy oceniacie tę postać? Czy udało jej się skraść Wasze serce, czy wręcz przeciwnie? Czy potrafilibyście zaufać tym pięknym, pomarańczowo-błękitnym oczom?