9. Umiesz liczyć? Licz na Kenta! ("Amnesia: Memories")

Na początek dwie sprawy. Dwie czytelniczki napisały do mnie z prośbą o to, żeby na blogu pojawiły się solucje do omawianych gier i podstawowe informacje na temat poszczególnych bohaterów (data urodzin, wzrost, grupa krwi itp.)  Szczerze powiedziawszy jestem średnio przekonana do tych pomysłów - głównie dlatego, że wszystkie tego typu rzeczy możecie bez problemu znaleźć w sieci i średnio widzę sens powielania ich na zasadzie "kopiuj+wklej". Jeśli jednak nadal będzie zainteresowanie tym tematem, to oczywiście przemyślę sprawę. Będę wdzięczna, jeśli napiszecie, co o tym myślicie - na pewno pomoże mi to w podjęciu ewentualnej decyzji.

Dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o wątku Kenta. Wątku, który zostawiłam sobie na sam koniec, wychodząc z założenia, że pewnie będzie nudny i nieciekawy. Sam Kent nie był kompletnie w moim typie (chociaż mam słabość do wysokich okularników) i nie zrobił na mnie wrażenia w żadnym z poprzednich wątków. Nic więc dziwnego, że pochodziłam do niego trochę jak pies do jeża i musiało minąć sporo czasu, nim postanowiłam zapoznać się z nim bliżej. Kiedy jednak już to zrobiłam, przepadłam bez reszty. Parę osób pytało mnie, jaki jest mój ulubiony wątek w grze, więc oto odpowiedź. Poznajcie młodego geniusza matematycznego, który jest dowodem na to, że cicha woda brzegi rwie.

Panie i panowie, jesteśmy właśnie na jednej z najfajniejszych randek w całej grze.

Tym razem gra wita nas dosyć lakoniczną i niezbyt miłą wiadomością SMS związaną z jutrzejszym spotkaniem w kawiarni. Samemu spotkaniu również raczej daleko do ideału - udaje nam się skutecznie wkurzyć Kenta, który z jakiegoś dziwnego powodu burczy na nas jak pociągnięty za ogon kot. Para, która dopiero niedawno zaczęła chodzić ze sobą na randki, raczej nie powinna zachowywać się w ten sposób. Okazuje się, że przyczyną całego ambarasu są umiejętności interpersonalne Kenta, a raczej ich wyraźny brak. Ten mężczyzna kompletnie nie wie, jak radzić sobie z dziewczynami. Nie ma pojęcia, o czym z nimi rozmawiać (i przede wszystkim, po co w ogóle to robić), na spacerach milczy, a jeśli już złapie nas za rękę, to tylko po to, żeby ciągnąć nas za sobą. W jego głowie każdy związek posiada swoje etapy i jeśli było się na etapie spacerów, nie mogło się być na etapie przytulania. Oczywiście jego mentorem i jednocześnie doradcą w sprawach damsko-męskich jest Ikki, więc szykujcie się na prawdziwą mieszankę wybuchową. Należy również wspomnieć, że Kent jest starszy od nas i jako młodszy pracownik naukowy prowadzi na naszej uczelni zajęcia z matematyki - rzecz jasna jednym z powodów, dla których się nami zainteresował, był fakt, że jesteśmy lepsze z tego przedmiotu od innych dziewczyn.
Czego jednak by o Kencie nie mówić, facet wyraźnie pokazuje, że mu na nas zależy, chociaż robi to w wyjątkowo nieudolny sposób. Sprawia trochę wrażenie takiego prymusa, który całe swoje dotychczasowe życie spędził z nosem w książce i pewnego dnia obudził się nagle, dostrzegając, że dziewczyny są w sumie fajne i zaczynają mu się podobać, ale nie wiadomo, jak się do nich zbliżyć i jak je oswoić. Dla Kenta jesteśmy zupełnie innym gatunkiem i biedaczyna ma nadzieję, że któregoś dnia zacznie w końcu nas rozumieć. Jednocześnie jest coraz bardziej sfrustrowany faktem, że według nas wszystko robi źle i nie potrafi skutecznie dbać o swój związek. Święty straciłby cierpliwość, ale Kent nie ustaje w swoich staraniach.

Sytuacja zmienia się, kiedy nadchodzi festyn i zamierzamy wybrać się na pokaz sztucznych ogni. Yukata kupiona, włosy uczesane, makijaż na bóstwo zrobiony. Brakuje jedynie Kenta. Umawiamy się z nim na stacji metra i czekamy. I czekamy. I czekamy. Kiedy do niego dzwonimy, dowiadujemy się, że chłopak niestety nie może przyjść, ponieważ jest przytłoczony pracą nad swoim wystąpieniem na konferencji naukowej, dzięki której ma otrzymać stypendium na studia w Europie (wspominałam już, że jest matematycznym geniuszem?). Ze słusznym uczuciem zawodu wyznajemy mu, że naprawdę zależało nam na tym, żeby pójść na festyn właśnie z nim. Wtedy następuje przełom. Kent uświadamia sobie, że jest dla nas ważny i postanawia stanąć na wysokości zadania. Rzuca wszystko i przybiega, żeby spędzić z nami ten wieczór. Spóźniamy się przez to na pokaz sztucznych ogni, ale i tak spędzamy razem cudowny czas, łapiąc złote rybki i spacerując pod parasolem.
Dalej jest już tylko lepiej. Kent zyskuje w stosunku do nas pewną śmiałość, chociaż nadal trzyma się na pewien uprzejmy dystans. Jest chyba jedynym chłopakiem w całej grze, który nie uważa, że zostanie z dziewczyną sam na sam w pokoju to świetna okazja do obłapiania jej. Pod tym względem możemy Kentowi zaufać. Przeżywamy pierwszy pocałunek, trzymamy się za ręce, spacerujemy (chociaż to nadal jest trudne, ponieważ chłopak jest bardzo wysoki i ani myśli zwalniać kroku), jesteśmy przez niego odprowadzane do domu - nie bez powodu, ponieważ w okolicy grasuje morderca. Generalnie możemy czuć się naprawdę bezpiecznie i widać, że Kent się o nas troszczy. W międzyczasie przedstawia nas swoim rodzicom, którzy są takimi samymi dziwakami jak on, ale akceptują nas bez problemu. Coraz mniej przypomina nieporadnego młodzieńca z początku gry - pod naszym okiem zaczyna przemieniać się w prawdziwego mężczyznę. Jest również jedyną postacią w grze (nie licząc Ukyo), której opowiadamy o naszym połączeniu z Orionem. Szczerze przy tym odpowiada nam, że podejrzewał naszą amnezję, ponieważ zdawałyśmy się nie pamiętać zupełnie wydarzeń sprzed spotkania w kawiarni. Okazuje się, że jakiś czas temu nasz pies został potrącony przez samochód i uśpiony, a Kent stwierdził, że nie powinnyśmy po nim płakać, ponieważ to było tylko zwierzę. To sprawiło, że szczerze go znienawidziłyśmy i to właśnie było powodem, dla którego z początku był na nas zły. W każdym razie jest szczęśliwy, że udało mu się dowiedzieć prawdy (i przy okazji pogawędzić sobie z Orionem przy pomocy kartki i ołówka) i w spokoju opuszcza nasze mieszkanie, pozostawiając w nim ważne notatki na jutrzejszą konferencję. Dostrzegamy to dopiero rano i postanawiamy zanieść mu je na uniwersytet. Po drodze ulegamy wypadkowi samochodowemu i lądujemy w szpitalu. Kiedy jedynie Kent się o tym dowiaduje, rzuca wszystko (włącznie ze swoim bardzo ważnym wystąpieniem) i postanawia w tych trudnych chwilach być właśnie z nami. Zachowuje się więc tak, jak na jego miejscu powinien zachować się każdy mężczyzna. Nie rezygnuje jednak z marzeń - ponownie przystępuje do programu, który ma mu zapewnić w przyszłym roku studia za granicą i... wciąga w ten program również nas. Nie mamy więc innego wyboru - wspólna przyszłość jest nam po prostu pisana.

Uwielbiam Kenta. Kiedyś przez około pięć lat kochałam się w starszym koledze, który był bardzo podobny do niego, chociaż może nieco bardziej śmiały w stosunku do kobiet. Jestem więc w stanie odpowiedzieć sobie na pytanie, co protagonistka w nim widzi. Sam początek wątku wprawdzie średnio mi się podobał, ale opłacało się go przejść, ponieważ Kent w mojej opinii przechodzi najbardziej spektakularną metamorfozę. Osobiście raczej nie byłabym w stanie związać się z Kentem z początku wątku, za to z tym z końca jak najbardziej - i nie przeszkadzałby mi nawet fakt, że facet jest mocno średnio w moim typie. Mamy tu więc odwrotną sytuację w stosunku do Tomy.

Podsumowując, polecam Wam wątek Kenta jako swoisty balsam dla duszy po rozegraniu historii Ikkiego i Tomy, bo jest naprawdę bardzo dobry, ciepły i normalny, co w odniesieniu do reszty jawi się jako niewątpliwy komplement. A co Wy o nim sądzicie? Czy również przypadł Wam do gustu? A może uważacie, że na tle innych wątków wypada nudno i nijako? Nie bójcie się podzielić swoją opinią.