Książka do czytania, oglądania, do myślenia i odkrywania w codzienności nowych znaczeń. Wyrasta z projektu plastycznego. Artystka przez kilka lat wkładała do zużytych torebek po herbacie fotografie ważnych dla siebie osób. Powstała w ten sposób instalacja, opowiadająca, jak mówi sama Bronka Nowicka: „o przemijaniu, które jest przyprawą spotkania. O wadze bycia z ludźmi tu i teraz…”.

W projekcie plastycznym fragmenty literackie zostały ukryte na dużym stole pod rozsypaną herbatą. Książka to niejako negatyw tej sytuacji. Tu na pierwszym planie znalazły się jednocześnie wysublimowane i bezpardonowe prozy poetyckie. Każda jest odrębną całością, ale razem składają się impresyjnie na baśniowo-poetycką kontemplację ludzkiego losu, w którym łączą się ból i zachwyt.

Przede wszystkim jednak ten swoisty herbacjusz jest pochwałą tego, co powstaje między ludźmi, terenów wspólnych, często odkrywanych w momentach spotkań przy stole. W chwilach niby to zwykłych, a jednak kryjących ziarna empatycznych olśnień. Dobra literatura zawsze jest spotkaniem. Ta książka dowodzi, że także dobre spotkanie może być literaturą.

Fragment książki:

„Dawno temu karmienie miało niewiele wspólnego z ustami. Może tylko tyle, że uchylały się, gdy podziwiano jadalne obrazy. Większość ludzi żywiła się wtedy przez oczy. Niewidomi, słabowidzący jedli skórą. Osoby mniej wrażliwe na dotyk umiały otwierać dźwięki – tak jak później rozpoławiano małże lub orzechy – i palcami wybierać z nich treść. W czasach jedzenia zmysłami nikt nie chodził głodny”.

Autorka, Bronka Nowicka jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi oraz Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. W łódzkiej Szkole Filmowej także wykłada. To poetka i artystka multimedialna. Laureatka Nike i projektu Ten New Voices from Europe.