Prawda? Śliczna jest, taka smukła. Niby sterylka nie była aborcyjna, ale mam wrażenie, że po niej właśnie wysmuklała.
Martwię się, że jest taka nieufna w stosunku do mnie. Chociaż postęp jest, wczoraj wieczorem, kiedy się przy kompie produkowałam, przeniosła się z transportera na pralkę i chyba spędziła tam noc. Tzn. na pewno wędrowała w nocy, bo kuweta wykorzystana w 100% No i na tej pralce dała się przez dłuższą chwilę głaskać, nawet badzo nie burczała.
Najgorzej, że Chrapek do niej się dobija. Otwiera sobie drzwi, ona warczy.
Jeszcze jedna dobra wiadomość jest taka, że zjadła "mokre" Teraz rano zjadla sama, bez zachety, trochę winstonowego pasztecika. Od niedzieli (a właściwie od wtorku rano, bo będąc w klatce, nie zjadła nic), jadła tylko suche.

moja dzikunia po sterylce była zamknięta w klatce, musiałam to zrobić bo nie mam nad nią żadnej kontroli
następnego dnia nie ruszyła ani jedzenia ani wody tylko płakała, bałam się, że się odwodni
gdy wypuściłam od razu odżyła...

Chyba większy problem mają z tym koty wzięte z dworu, takie, które miały dla siebie setki metrów kwadratowych, nagle zostaja zamknięte na niecałym metrze (u nas to ok. 0,8m2). Mnie bardzie niż wspinanie się po klatce i szarpanie kartonów, którymi ją obłożyliśmy, była obojętność Lori na cokolwiek, na karmę, wodę, zabawki, miękką budkę, moje zagadywanie. W łazience jest o niebo lepiej, to jednak kilka metrów kwadratowych i 2,5 w górę, ale zamknięcie jednak też doskwiera.

co słychać u pięknej Lori

Piękna siedzi w lazience, wczoraj i przedwczoraj wyszła "na salony", moje koty, nowe miejsce... ufff...
Ale jest grzeczna, je ładnie, kuweta wzorowo, właśnie pisałam w jej wątku, że udało się dziś rano podać jej tabletkę!
Jutro powoli zacznę startować z ogłoszeniami...

To jeden z maluchów Lori. Osobiście przeze mnie złapany tymi rękami

Lori już od kilku tygodni w swoim domu, a my dziś obchodzimy małą rocznicę. Dokładnie 5 lat temu zabrałam z parkingu koło bloku Chrapka. Był (i to mu zostało) zbyt ufny, groziło mu niebezpieczeństwo ze strony dzieci z okolicy. To był paskudny dzień, nie taki ciepły i sloneczny, jak dzisiejszy. Chrapek i Niunia ostatecznie zamieszkali ze mną niewiele ponad miesiąc później, 13. grudnia, Krzyś dołączył 2,5 roku później (najpierw miał status tymczasa, ale po kilku miesiącach... wiadomo...). A 3 dni temu minęło 8 lat od kiedy stałam się prawdziwą "kociarą". Otóż, nie będąc jeszcze na forum miau i w ogóle wiedząc o kotach bardzo mało, zaniosłam moją pierwsza kotkę, Kotę, na sterylkę. Gdybym miała obecną wiedzę, wyglądałoby to zupełnie inaczej, no, ale dobrze, że w ogóle wpadłam wtedy na ten pomysł
Stare, dobre czy złe czasy? Wiodło mi się w życiu zawodowym, nie wiodło w prywatnym. Dziś jest odwrotnie. Ale nie ma co narzekać, gdybać, trzeba sobie życzyć kolejnych rocznic, prawda?

za wszystkie lepsze rocznice przed Wami...

Dzięki puszatku I my życzymy Tobie wszystkiego najleszego

Ja Wam życzę conajmniej srebrnej rocznicy razem i pomiziaj Chrapka ode mnie

Z Niunią na pewno nie, z Krzysiem chyba też, ale z Chrapkiem - kto wie

Kasiu i ja Ci życzę mnóstwa rocznic i szczęśliwych, beztroskich lat W końcu nadejdzie czas, że będzie Ci się powodzić na każdym jednym polu

Dzięki Kasia!

Dołączam się do życzeń, musi być lepiej

No i mam trójkę weteranów w domu. Chrapek po przejściach (ogon i zęby), Niunia po przejściach (pyszczek), a teraz i Krzyś. Wczoraj Krzyś przeszedł zabieg sztukowania prawego ucha, nasz wet wyciął mu część skóry i zszył, założył 4 szwy, wygląda to paskudnie. Przyjechaliśmy z zataczającym się Krzysiem przed północą, został na noc w łazience, co niezbyt mu się podobało, ale wolałam odseparować go na czas dochodzenia do siebie od Chrapka. Rano Krzyś już bardzo głośno domagał się wyjścia, pozwiedzał mieszkanie i poszedł na swoje upatrzone pozycje do wypatrywania posiłku
Krzyś miał na tym uchu od zawsze małą rankę, robił się strupek, czasem było lepiej, czasem gorzej, ale nic groźnego tak naprawdę. Od jakiegoś czasu, może od dwu miesięcy, ucho zaczęło być coraz gorsze. Przemywałam wodą utlenioną (na ile sobie pozwolił), uważałam, żeby nie zdrapywał sobie paskudnego strupa, ostatnio starałam się psikać mu to miejsce octeniseptem. Zamiast lepiej, było gorzej i wczoraj zdecydowałam się na radykalne cięcie. Bałam się, że straci więcej skóry, że trzeba będzie zahaczyć o chrząstkę, ale na szczęście uszko będzie tylko trochę klapnięte. Pojawi się krwiak, mam uważać, żeby nie zaczęło ropieć, a jak wszystko będzie w porządku - za tydzień zdejmiemy szwy