103. Oddałam się rudemu! ("Dandelion: Wishes brought to you") + DRUGIE URODZINY BLOGA

Sama zastanawiam się, jak mogło do tego dojść i jakie siły na niebie i ziemi doprowadziły do tego , że na śmierć zapomniałam o urodzinach bloga. Nie wiedzieć czemu, byłam pewna, że nastąpią one dopiero w kwietniu, a tymczasem rocznica stuknęła 23 marca (to data, która jest dla mnie bardzo ważna. Za 2-3 miesiące dowiecie się, dlaczego). Pamiętam, że dwa lata temu mogłam jedynie życzyć sobie, żeby na Zachodzie wychodziło więcej gier otome. Dzisiaj muszę prosić o to, żeby mieć więcej czasu na granie. ;)

Czas na coroczną zabawę urodzinową. Zwykle skrywam się za swoimi wpisami i niewiele opowiadam o sobie, ale taka okazja jak urodziny to moment, w którym jestem Wam wdzięczna za to, że czytacie i ciągle odnajdujecie u mnie coś dla siebie. Jeśli macie więc jakiekolwiek pytania (dotyczące nie tylko gier otome i prowadzenia bloga), to piszcie śmiało w komentarzach lub na mój adres mailowy (kocham.gry.otome@gmail.com). Autorka najciekawszego pytania otrzyma jedną z recenzowanych przeze mnie gier.

Teraz już nie przedłużam i przechodzę do recenzji kolejnego wątku z gry od Cheritz "Dandelion: Wishes brought to you". Poznajcie Jiyeona!

Jiyeon to jeden z dwóch kotów pozostawionych nam przez Czarnoksiężnika, jednak bardzo różni się od starszego przedstawiciela swojej rasy, jakim jest Jisoo. Jiyeon to bowiem uosobienie słodyczy i idealny przykład na to, jak koty kradną ludzkie serca. To urocze maleństwo o skrzących się, różowo-fioletowych oczkach, które preferuje bycie blisko ukochanego człowieka niż typowo kocie chodzenie własnymi drogami. Jest też prawdopodobnie jedynym kotem na świecie, który uwielbia pomarańcze i kąpiel w wannie. Wszystko to sprawia, że bardzo łatwo jest nam zdobywać serduszka potrzebne do stworzenia relacji: Jiyeon utrzymuje kontakt wzrokowy, lubi być głaskany właściwie wszędzie i zawsze wiadomo, gdzie go znaleźć, ponieważ rzadko opuszcza okolice łazienki.

Sprawa zaczyna się komplikować, kiedy nasz uroczy kociak przemienia się w człowieka. Tego dnia zaczyna zachowywać się w wyjątkowo natarczywy sposób, od rana za nami chodząc i pomiaukując. Sądząc, że jest chory lub zaczyna marcować, decydujemy się zabrać go do weterynarza. Kiedy siedzimy w poczekalni, pocieszając naszego ulubieńca i pozwalając sobie na chwilę zamyślenia, magia Czarnoksiężnika słabnie i młody kociak robi się niespodziewanie ciężki. Kiedy powracamy do niego wzrokiem, dosyć brutalnie uświadamiamy sobie, że trzymamy na kolanach ważącego zdecydowanie więcej wyrostka. Wyrostek szybko przekonuje nas, że to on jest Jiyeonem, jako dowód pokazując swoje pełne życia kocie uszy. Nie mając innego wyjścia, zabieramy go do domu, gdzie przekonujemy się, że podobny los spotkał również resztę zwierzaków. I podejrzewając - skądinąd słusznie - że to dopiero początek naszych kłopotów.

Z początku Jiyeon zdaje się być dokładnie taki sam, jak za czasów swojej kociej postaci. Wskaźnik słodkości wychodzi przy nim poza skalę: Jiyeon wszędzie za nami podąża, zagaduje, wszystkiemu się dziwi i o wszystko pyta, jednocześnie pogryzając pomarańcze i rozrzucając wszędzie pomarańczową skórkę. Zdaje się często nie rozumieć znaczenia wielu słów i wiele z nich sam przekręca, co czyni go jeszcze bardziej uroczym. Nierzadko też specjalnie prowokuje inne zwierzaki do kłótni tylko po to, żeby móc powiedzieć nam: "On mi znowu dokucza! Powiedz mu coś!". Tak, Jiyeon jest jak góra cukru oblana lukrem.

I aż trudno uwierzyć w to, że może skrywać w sobie tak mroczną tajemnicę.

O tym, że coś jest nie tak, przekonujemy się dzięki Jisoo, który widząc, jak wielką sympatią darzymy kociego rudzielca, postanawia dosyć brutalnie uświadomić nam, że koty są cwane, egoistyczne i nie można im ufać (oczywiście wlicza do tej grupy również siebie, chociaż jego wątek pokazuje, że zaufać mu nie tylko można, ale nawet trzeba). Na dowód swoich słów zaprowadza nas przed dom, gdzie możemy zaobserwować dosyć żenującą scenkę: Jiyeona kłamiącego jak z nut przed czterema starszymi kobietami. Dowiadujemy się, że biedny kot nie ma co jeść, jest sierotą, jego starsza siostra zaginęła, a młodszy brat jest w szpitalu, a on sam pomieszkuje u kogoś w zamian za wykonywanie prac domowych, ponieważ nie stać go na czynsz. Wszystko to jest oczywiście totalnym bullshitem, ale nie zmienia to faktu, że biedne staruszki niemalże zabijają się o to, która ma zabrać chłopaka na obiad. Nie zdradzamy Jiyeonowi, że go widziałyśmy, ale nie zmienia to faktu, że zaczynamy od tej pory nieco uważniej mu się przyglądać.

Z czasem zachowanie chłopaka zaczyna robić się coraz bardziej podejrzane. Znika na długi czas, a po powrocie zasypuje nas drogimi prezentami: o ile na początku są to drobiazgi, to z czasem zaczyna robić się coraz poważniej i otrzymujemy smartfona i torebkę od projektanta. Jiyeon jest oczywiście bardzo szczęśliwy, że może nas obdarować, i możemy odnieść wrażenie, że usilnie próbuje zjednać sobie naszą sympatię. Kolejny przykład jego aktorskich umiejętności możemy zaobserwować w kawiarni, w której natykamy się na niego przypadkiem. Nie jest sam, ale w towarzystwie pewnej wyglądającej na bogatą kobiety, której sprzedaje historyjkę o tym, jak studiował za granicą i postanowił wrócić do Korei. Kobieta oczywiście z sympatii kupuje mu dużą kawę i z łatwością możemy domyślić się, że kawa to jedynie wierzchołek góry lodowej. Nic zatem dziwnego, że kiedy mamy okazję zajrzenia w portfel naszego sprawiającego kłopoty kociaka, robimy to niemalże bez wahania, odkrywając w środku mnóstwo pieniędzy, czeków i zdjęcie, na którym młodzieniec pozuje ze starszą kobietą. Nietrudno jednak domyślić się, że zostajemy nakryte i Jieyonowi wcale nie podoba się nasze małe prywatne śledztwo. Młodzieniec w jednej chwili zmienia się nie do poznania, wybuchając niekontrolowanym atakiem złości, po czym opuszcza mieszkanie, głośno trzaskając drzwiami.

Potem jest już tylko gorzej.

Ilekroć później go spotykamy, chłopak zdaje się nas ignorować, okazuje nam wyraźną niechęć lub po prostu opuszcza pomieszczenie, nie chcąc nas widzieć. W niczym nie przypomina już starego Jiyeona, który był uosobieniem słodyczy. Wręcz przeciwnie - dopiero wtedy przekonujemy się, jak bardzo jest sarkastyczny i jak jego słowa - zadziwiająco odpowiednio dobrane do sytuacji - potrafią boleć. Rudzielec odsuwa nas od siebie na wszelkie możliwe sposoby i kompletnie nie słucha tego, co mamy mu do powiedzenia, nawet kiedy chcemy przeprosić za myszkowanie w jego rzeczach. Zupełnie nie obchodzi go też fakt, że się o niego po prostu martwimy, bo przecież za jego zachowaniem musi, po prostu musi kryć się coś więcej. Ciągle też mamy przed oczami jego zdecydowanie bardziej uroczą wersję. To jednak za mało, żeby zawrócić chłopaka z obranej przez niego drogi, a jeśli nie pomagają słowa, nie waha się on użyć również przemocy fizycznej. Jiyeon potrafi być naprawdę bardzo, bardzo creepy. W pewnym momencie po prosu opuszcza nasz dom. Jakiś czas później otrzymujemy tajemniczy telefon od mężczyzny, który wyraźnie grozi Jiyeonowi. Niewiele myśląc (NAPRAWDĘ NIEWIELE) udajemy się na podane miejsce spotkania, gdzie oprawca chłopaka wymierza mu solidną karę za próbę okradnięcia go. Obiecuje, że nie wyrządzi mu więcej krzywdy, jeśli zapłacimy mu dwadzieścia tysięcy dolarów. Pieniądze zdobywamy od naszej matki, która rzecz jasna nie jest z tego powodu zadowolona, ale nie możemy po prostu pójść z Jiyeonem na policję, ponieważ nie posiada on dowodu tożsamości (koreańskiej karty ID), a to oznaczałoby poważne kłopoty. Na dodatek nic nie wskazuje na to, żeby chłopaka wzruszyła nasza szczodrość i ponownie ucieka, pozostawiając nas na pastwę wyjątkowo okrutnego losu.

Pewnej nocy jednak powraca. Tym razem już bez kłamstw, decydując się opowiedzieć nam prawdziwą historię swojego życia. I chociaż przechodzę grę po raz drugi, miałam łzy w oczach.

Nie zmienia to jednak faktu, że generalnie nie przepadam za Jiyeonem. Po pierwsze dlatego, że w realnym życiu nie gustuję w takich słodziakach, a po drugie dlatego, że tym bardziej nie gustuję w bucach i damskich bokserach. O ile rozumiem sam koncept postaci rudzielca, o tyle wydaje mi się, że twórcy trochę z nim przesadzili, bo jego historia to naprawdę jazda bez trzymanki, tylko gdzieś w tej jeździe zapodział się po drodze romans. Prawda jest taka, że zanim gracz ma jakąkolwiek szansę polubić Jiyeona, dowiaduje się, że ten nie jest w porządku wobec protagonistki, a potem zachowuje się w taki sposób, że na polubienie go nie ma właściwie szans. Co ciekawe, Jisoo w wątku Jiyeona aż do samego końca nas przed nim ostrzega, oferuje swoje wsparcie i powtarza, że jeśli potrzebujemy rozmowy, to zawsze możemy na niego liczyć. I nieraz miałam ochotę z tej oferty skorzystać. Jeszcze pół biedy, gdyby Jiyeon pod koniec opowieści pokazał, że w rzeczywistości jest dojrzałym młodym mężczyzną, który postanawia się zmienić, ale tak nie jest - on wręcz wymaga od nas, żebyśmy obiecały mu, że będziemy przy nim niezależnie od tego, co jeszcze nawywija. Facet, którego trzeba niańczyć? Nie, dziękuję.

Jest to problem nieco podobny do tego, jaki posiada Toma z gry "Amnesia: Memories", tylko Toma jest jednocześnie opiekuńczy i pragnie dobra swojej ukochanej (jak to dobro interpretuje, to inna sprawa). Tutaj natomiast gra serwuje nam relację, która ociera się o przemoc i patologię, i która pokazuje, że choćby facet pił i bił, to nie wolno po prostu kopnąć go w dupę, bo przecież kocha. Pozostawia to spory niesmak, chociaż sądzę, że twórcy po prostu nie zdawali sobie do końca sprawy z tego, jakie wartości przekazują. Postawili na mocną historię, zapominając o tym, że to gra o miłości, a miłość powinna być rozsądna.

Nie zmienia to jednak faktu, że "Dandelion: Wishes brought to you" to nadal dobra gra, którą mogę polecić w ciemno nie tylko fankom Cheritz. Wyczekujcie kolejnych recenzji z dmuchawcem w tle.