106. Na górze wacki, na dole wacki, czyli Kazue Souma i striptiz dla ubogich ("Hakuoki: Kyoto Winds")

Wiosna w pełni, więc czas powrócić do uroczych panów samurajów. Kolejną moją ofiarą padł Kazue Souma - jeden z trzech szczęśliwców, którzy nie pojawili się w poprzedniej odsłonie gry. Miałam szczerą nadzieję, że jego ścieżka spodoba mi się tak samo jak ścieżka Iby. Jak było w rzeczywistości?

Souma to Człowiek-Pech. Spotykamy go po raz pierwszy, kiedy próbuje - skądinąd dosyć nieudolnie - postawić się zapędzonymi w kozi róg roninowi. Agresor szybko sprowadza go do parteru, udowadniając mu, że wcale nie jest bohaterem uwalniającym Kioto od bezpańskich samurajów, a szczeniakiem, który odrzucił wiaderko klocków i sięgnął po zabawki dla dorosłych. Przy pomocy reszty kapitanów udaje nam się opanować sytuację, ale nie jest to w stanie wyjąć z serca Soumy zadry w postaci urażonej dumy. Już mamy się rozejść, kiedy młodzieniec upuszcza z rękawa pewną tajemniczą wiadomość. Kapitanowie zapoznają się z nią i postanawiają zabrać nieszczęśnika na przesłuchanie. W siedzibie Shinsengumi dowiadujemy się, że wiadomością był rysunek przedstawiający jednego z wojowników w postaci Furii. Souma wyjawia, że autorem jest niejaki Ibuki, co rozluźnia atmosferę i kupuje chłopakowi wolność, oczywiście pod warunkiem, że pozwoli nam nam to małe dzieło zatrzymać.

Samego Soumę spotykamy ponownie, kiedy jest świadkiem aresztowania roninów przez Haradę. W jego oczach członkowie Shinsengumi nie są jednak superbohaterami pilnującymi porządku na ulicach Kioto, ale zwyczajnymi awanturnikami, którzy niepokoją niewinnych mieszkańców. Zmienia swoją opinię dopiero wtedy, kiedy Haradę zagaduje właściciel herbaciarni, który dziękuje za pojmanie problematycznych roninów. To sprawia, że młodzieniec, który sam służy w jednej z armii szogunatu, zaczyna zastanawiać się nad tym, czy warto wierzyć stereotypom. I czy miejsce, którym tak bardzo pogardzał, nie jest tak naprawdę tym, do którego najbardziej pasuje.

Souma z czasem rzeczywiście wstępuje do Shinsengumi, gdzie zostaje przyjęty jako słuba Kondou. Przygotowanie go do tej roli spoczywa na naszych barkach, co owocuje wieloma zabawnymi sytuacjami, a zdecydowanie najśmieszniejszą (choć jednocześnie też trochę straszną) jest zatrzymanie nas w drodze do łaźni przez Mikiego (młodszego brata Itou), który pragnie się z nami wykąpać, bo przecież w końcu oboje jesteśmy mężczyznami, prawda? Kiedy jednak stanowczo odmawiamy, postanawia nas rozebrać, żeby przekonać się, czy czegoś nie ukrywamy (tak się nie podrywa dziewcząt, Miki!). Oczywiście nie dochodzi to do skutku, ponieważ na pomoc przybywa nam Souma i reszta kapitanów. Tej samej nocy Hijikata wyjawia młodzieńcowi naszą prawdziwą płeć, co owocuje jego solennym przyrzeczeniem, że będzie nas chronił, choćby nie wiem, co.

Souma często zresztą przyrzeka i deklaruje swoje oddanie sprawie. Jest gotów walczyć za nas do ostatniej kropli krwi, co oczywiście bardzo się chwali, ale jest pewien problem - chłopak nieszczególnie potrafi walczyć. Jego pierwsze spotkanie z Kazamą nieomal kończy się śmiercią i niemalże aż do końca młodzieniec nie będzie w stanie rzeczywiście chronić tych, na których mu zależy.

Los Soumy jest w pewien sposób tragiczny, ale sposób opowiedzenia historii sprawia, że nie mam za bardzo jak zacząć mu współczuć. To bardzo miły i oddany sprawie chłopak, ale... chłopak. Wyrostek, dzieciak praktycznie, młodszy od samej Yukimury. W jego zachowaniu bardzo wyraźnie widać, że znajduje się na etapie dojrzewania. Ma dobre serce, ale jest impulsywny, łatwo ocenia innych i ma głowę pełną ideałów. Zdaje się bardzo niepewnie poruszać w świeci dorosłych, ale nie można odmówić mu odwagi i uporu w dążeniu do celu. To bardzo ciepła, miła postać, tylko ja podczas gry przez cały czas traktowałam ją jak młodszego brata albo dziecko, którym w jakiś sposób nadal była. Nie widziałam w Soumie mężczyzny i nie wzbudzał on we mnie większych emocji. Jego wątek nie jest zły (szczególnie że pozwala dowiedzieć się naprawdę dużo na temat funkcjonowania organizacji Shinsengumi), ale nie był też tym, czego szukam. Sądzę, że to po prostu nie mój typ. Młodszym graczkom może się spodobać.

Na dniach na blogu pojawi się jeszcze jedna recenzja. W końcu nadchodzi majówka - czas odpowiednio ją wykorzystać. ;)